Blij en dankbaar zijn we dat we een geweldige ervaring mochten hebben in Ghana. Iedere dag werd er iets geschreven in een dagboek, hieronder kunt u de laatste dag lezen.

Lief Dagboek,

Het is vandaag 3 augustus, de laatste dag van onze Ghana reis. Daar zijn we dan weer in Zuidlaren terug. Na een lange, prachtige en vermoeiende maar toch ook prachtige en verbindende reis. Terug bij onze lieve vrienden en familie die maar oh zo benieuwd zijn naar onze prachtige verhalen. En die verhalen zijn er genoeg!

Het was een reis vol liefde, hoop en vertrouwen. Een reis waar we met elkaar konden lachen en huilen, of het nou van geluk of verdriet was. Een soms zware mentale strijd door het drukke programma, de brandende zon, het harde werken en de magere leefomstandigheden.

Maar…..we hielpen elkaar wanneer dit nodig was, we boden onze oren aan om te luisteren, onze schouders om op te huilen, onze mond om te troosten of soms was een blik al genoeg om te vertellen dat we dit samen doen en niet alleen.

Dit was een reis vol ervaringen, ongeloof en verwondering. De geruststellende sfeer in de community, een sterrenhemel zo helder als de zon en het water zo troebel als ons eigen Zuidlaardermeer (soms dan) Een reis met ziekte, veel helpende handen, een reis vol cultuur, lachende kinderen, bouwen en toerusting. Een reis met een medisch leidster waar ik nog nooit zo ontiegelijk trots op ben geweest. En dat is knap aangezien ik haar al 23 jaar ken.

En dit allemaal in drie weken! De manier waarop wij elkaar herbouwden in deze korte tijd is op zijn zachts gezegd onvoorstelbaar. Er waren irritaties, er waren soms woordenwisselingen, maar dit is niet meer dan normaal als je drie weken op elkaars lip zit. Het feit dat zo meteen het afscheid zwaar gaat vallen zegt al genoeg. Dit was een reis die levens gaat veranderen, een ervaring die de community in Ghana en onze groep nooit zullen vergeten.

En misschien is het wel een druppel op een gloeiende plaat, maar maakt dat wat uit? Als je die stralende gezichten van de lokale bevolking, de kinderen en de werklieden ziet dan zie je gelijk dat die druppel van onschatbare waarde is.

We dromen misschien van een wereld zonder armoede, zonder oorlog, zonder honger, een wereld waar ieder kind naar school kan, naar een dokter of een tandarts. Een droom waar wij een stukje dichter naar toe gesprongen zijn. Laat ons springen God zo hoog als we kunnen. Tot we die droom uiteindelijk vast kunnen pakken. Niet alleen, maar samen want dan spring je het hoogst. Tot die tijd droom ik nog lekker verder in mijn eigen comfortabele bedje.

Welterusten lief dagboek, tot over vier jaar